Ծնվել է 1984թ. դեկտեմբերի 24-ին Երևանում, բժշկի և մանկավարժի ընտանիքում: Սովորելով մի քանի դպրոցներում՝ ի վերջո ավարտել է Երևանի թիվ 164 դպրոցը: Դպրոցական և ուսանողական տարիներին զբաղվել է բասկետբոլով: 2009թ. ավարտել է Երևանի պետական բժշկական համալսարանը:

1999 թվականից սկսել է հետաքրքրվել ռեփով: Ապրելով Նորքի 7-րդ զանգվածում՝ 2000թ. իր մանկության ընկերների՝ Յոժի ու Համոյի և մորաքրոջ որդու (Սաշի) հետ միասին ստեղծում է "Selected from…” խումբը: Առաջինը Հայաստանում, որ սկսեց պրոպագանդել ռեփը: Նրանց կատարումները հնչում էին հայերեն և ռուսերեն տեքստերով:

Մեկ տարի անց, առանց որևէ լուրջ պատճառի, խումբը լուծարվում է: 2001-ին Միշոն ծանոթանում է ՀՏ Հայկոյի հետ, որի հետ միասին ձեռնամուխ է լինում նոր խմբի ստեղծմանը: 2003-ի դեկտեմբերին լույս է տեսնում արդեն «Հայ Տղեք» խմբի «Հայ տղեն տղայա» առաջին կատարումը: Այս խումբը պաշտոնապես լուծարվում է 2008-ին, բայց մինչ այդ արդեն ձևավորվել էր ևս մեկ նորություն հայկական շոու բիզնեսում՝ «Հայ Թիմը»: 

Միշոյի հաջողության գաղտնիքը նրա անկեղծության մեջ է: Նա անկեղծ է, ինչպես Թուփակն էր անկեղծ: Իսկ երիտասարդությունն անկեղծություն է տենչում: Թվում է՝ նա վազում է ալիքների վրայով՝ խիզախորեն հարթելով իր սեփական արահետը ճշմարտություն որոնողների մեր խելահեղ մրցավազքում...

Հ.Գ. Արդարության առաջ չմեղանչելու համար ասենք, որ հայկական ռեփի հիմնադիրների շարքում, Միշոյի անվան կողքին, պետք է հիշատակել ևս մեկին, ում ներդրումը հայկական ռեփ մշակույթի ձևավորման գործում անուրանալի է: Բայց այս մասին հետո՝ «Մութ ա քաղաքում, ու թաքուն ծնվում ա մի նոր պատմություն...»:

Միշոն գիտի իր կշիռը: Սիրահարված լինելով հանդերձ՝ երբեք չի գերագնահատում սեփական «ես»-ը. «Իմ ներքինն ինձ ասում ա, որ իրան ես արժանի չեմ»: Մասիվցի երիտասարդը, որ «չունի բրասլետ, չունի մաշնա, ունի հարուստ սիրտ, բայց ջեբը փող չկա», գիտի, որ մեր օրերում սերը տոկոսով էլ է լինում ու լոմբարդ է փնտրում, որ սիրտը գրավ դնի...

Նրան սիրում են խենթի պես: Նրան ատում են կուրորեն: Նրան նախանձում ու խանդում են: Միջանկյալը չկա: Երրորդը տրված չէ: Բայց բոլորը համակարծիք են՝ Միշոն երևույթ է մեր իրականության մեջ: Փոփ արվեստի բնագավառում նա նոր ուղղություն հիմնադրեց և ունեցավ տասնյակ հազարավոր երկրպագուներ:

Միշոն հանդուգն մարտահրավեր նետեց «հաբռգած մամայի բալեքին», որոնց տեսնում ենք ամեն քայլափոխում, բայց լուռ համակերպվում ենք՝ մոռանալով, որ հենց նրանք են ապականում հասարակությունը: Շատ շուտ հասկանալով, որ «կյանքն այդպիսին չէ, մենք ենք այդպիսին», Միշոն փորձեց կյանքի ճշմարտությունը ներկայացնել «պանյատներով», որոնք, երբեմն, ավելի արդարամիտ են, քան հասարակության գրված ու չգրված օրենքները:

Նրան կարելի է մեղադրել, քննադատել, խարազանել, բայց նրա բառերը (նույն ժարգոնով, նույն շեշտադրությամբ) գործածում են բոլորը՝ համատարած, ամենուրեք: Առողջ հասարակությունն առանձնանում է նրանով, որ չի վախենում իր ներքին խնդիրները վեր հանելուց: Ընդհակառակը՝ փորձում է ինքնամաքրվել՝ բուժելով սեփական ախտերը:

Միշոն առաջինը բարձրաձայնեց այս մասին: Նա լսեց քաղաքի շրշյունն ու հասկացավ, որ «մեր քաղաքը՝ Էրևանն էլ ա խոսում: Չենք լսում: Կամաց ա խոսում, խորհուրդ ա տալի: Մեր Էրևանը, մեր մասին, մեր հետ. քաղաքը խոսում ա՝ լսեք»:

Հե՞շտ է արդյոք լինել երիտասարդ մեր դժվարին ժամանակներում: Բոլորն էլ կասեն՝ ոչ: Բայց ոչ ոք չի ասի, թե որքան դժվար է իրականում հայաստանցի երիտասարդի համար «առանց փող, առանց մեջք» բարձունքի հասնել ու ճանաչված դառնալ: «Իմ բնակավայր Մասիվն ինձ համար մի ամբողջ հանրապետություն էր, որի սահմաններից դուրս չէի էլ ուզում պատկերացնել՝ ինչ կա», – ասում է Միշոն ու թախծոտ աչքերով ավելացնում. «Չգիտեք ինչ եմ զգում, որ քուչից հասել եմ ստե»:

«Էս պրոբլեմին, տղերք, հաստատ շատ մարդ ա ձեզնից ռաստվել, շատ մարդ ա հիասթափվել, շատ մարդ ա տանջվել... Ես ձեզնից մեկն եմ»: Նա խոսում է կյանքի, երիտասարդ մարդու այսօրվա, նրա կենցաղի մասին: Միշոն ընդամենը բարձրաձայնում է հասարակության մեջ արմատացած քաղքենիության, ցանկասիրության, շվայտության, նյութապաշտության, նախանձի ու խանդի մասին՝ պարսավելով դրանք ու խարազանելով դրանց կրողներին: Թող որ Թուփակի պես դա անում է ուրույն, բայց իր սերնդակիցների համար միանգամայն ըմբռնելի ու ընկալելի ձևով: