Այն ինչ չհաջողվեց ասել ռեալ…
Այն ինչ չհաջողվեց ասել հեռախոսով…
Կասեմ հիմա, այստեղ, վիրտուալ:
Վ.Հ. Նախապես ասեմ, որ այս ամենը իմ հետ ընդանրապես կապ չունի :
Ես սիրում եմ քեզ! Հասկանում եմ, որ այս բառերը աբսուրդ են հնչում այսպես վիրտուալ, այն էլ իմ նման ռեալիստի բերանից, ավելի ճիշտ մատներից:
Ինչպես կարող է մարդը սիրել, եթե ոչ մի անգամ չի տեսել նրան, չի լսել նրա ձայնը, չի զգացել բույրը… Ճիշտ հարցադրում է, բայց դու ինքդ չտվեցիր ինձ այդ հնարավորությունը, նույնիսկ զանգերիս չպատասխանեցիր ու ևս մի անգամ խնդրեցիր, որ քեզ հանգիստ թողնեմ, ես էլ ասեցի ok… որոշեցի մոռանալ քեզ, բայց ամբողջ օրը քո մասին էի մտածում, փորձեցի "խմել սերը”, բայց ալկոհոլը միայն ավելի թեժացրեց այն: Հիմի կասես երևի` ինքդ ես մեղավոր, այո, համաձայն եմ, ես մեղավոր եմ, որ շտապեցի, բայց այլ կերպ չեր կարող լինել, չէի կարող քեզ ընդունել որպես ընկեր, դա աբսուրդ է, հարյուր անգամ ավելի աբսուրդ, քան այս աբսուրդ խոստովանությունը: Երկուսիս էլ նույն հարցն է հետաքրքրում` ինչ եմ գտել ես քո մեջ, որ չկա մյուս աղջիկների մեջ. չգիտեմ, բայց քո նման "չորել” ոչ ոք չի կարողացել, քո նման խաղալ իմ զգացմնունքների հետ ոչ ոք չի կարողացել, քո նման ստիպել սիրահարվել ինձ մի քանի անգամ ոչ ոք չի կարողացել, քո նման, քո նման… այսես երկար կարող եմ շարունակել, նշելով նույնիսկ այնպիսի բաներ, որոնք ինձ դուր չեն գալիս, բայց դուր են գալիս քո մեջ` պարադոքս, իսկ պարադոքսի կարող է տանել միայն իսկական սերը, երբեմն նաև սովորական սիրահարվածությունը, դրա ժամանակ իդեալականացնում են իրենց սիրած էակին, բայց ես քեզ չեմ իդեալականացնում, տեսնում եմ քո թերությունները, բայց միևնույնն է սիրում եմ, այնպիսին ինչպիսին կաս…
Դեռ շատ ասելիք ունեմ, բայց հիմնական ինչ ասելու էի ասեցի, թող էգոիստաբար հնչի, բայց ինձ համար միևնույնն է, ուզում էիր դու սա լսել, թե ոչ: Սա ինձ ուղղակի անհրաժեշտ էր, որպեսզի վերջ դնեմ իմ տանջանքներին ու կրկին ապրեմ սեփական կյանքով, շարունակեմ կիսատ թողած գործերս, հասնեմ նպատակներիս…
|
