Հաճախ մեզ թվում է թե մեր ապրած գրեթե բոլոր օրերը նույնն են ,կարծես ոչնչով չտարբերվող,որևէ հետաքրքրություն չներկայացնող,ոչ ոքի և նույնիսկ մեզ չհետաքրքրող:Բայց երբ մի պահ թերթում ենք անցյալի էջերը,հիշում մեր անցած օրերն ու կարոտում դրանք,հասկանում ենք որ այդպես չէ:Հասկանում ենք որ յուրաքանչյուր օր իր հետ տանում ե մի բան,որը հետո կարոտելու ենք:Հասկանում որ յուրաքանչյուր պահ թանկ է:Անկեղծ ասեմ կարոտել այնքան ել չեմ սիրում քանզի կարոտը թախիծ է բերում իսկ ես ուզում եմ ուրախ լինել:Բայց արի ու տես որ ամեն ինչ չէ կյանքում մեր ուզածով լինում :Հաճախ հարազատների հետ մեզ բաժանում է ժամանակը,տարածությունը,կյանքը,իսկ որ ամենասարսափելին է անտեսանելի պատը:Վերջին կարոտից չտխրել պարզապես հնարավոր չէ,այդ պահին ուզում ես գոռալ,լացել մանկան պես,հարվածելայդ պատին,ոչնչացնել այն:Բայց դե ինչ օգուտ,նա մեկ է չկա չի երևում,բայց դու նրան զգում ու դրանից ել տանջվում ես:Նա ամենազոր է,մեկ սխալ քայլ ու նա կանգնում է քո ու դիմացինի միջև,իր չար ուժով ոչնչացնում ամեն ինչ,քանդում ե կյանքդ ու քո իսկ ձեռքով ավերում աշխարհդ:ՈՒ թվում է թե կորցրիր հարազատիդ:Կորցնելով ամեն ինչ սկսում ես ավելի շատ կարոտել ,բայց արդեն կարոտում ես այն ինչ իսկապես կորցրել ես,այն ինչ չունես:ՈՒ հասկանում ես որ պետք է պայքարել:Կարոտի կանչով վերցնում ես հեռախոսն ու զանգ տալիս:նրա ջերմ ձայնը լսելով հասկանում ես,որ նրա սրտում թեկուզ և մի փոքր անկյուն, բայց քեզ համար է բաբախում :ՈՒ նորից ժպտում ես և ուրախանում ,որ կարոտել ես քանզի կարոտը ստիպում է,որ վերադարձնես հարազատիդ:ՈՒ փառք Աստծո որ կարոտում ենք ,կարոտում ու հիշում ենք,հիշում ու վերապրում ենք: |