Փոքրիկ տղան հարցնում է մորը.<< ԻՆչու՞ ես լալիս>>:-Որովհետև ես կին եմ:-Ես չեմ հասկանում:Մայրը գրկեց տղային և պատասխանեց.<<Դու դա երբեք չես հասկանա>>:Ապա տղան հարցրեց հորը.<<Ինչու՞ է մայրիկը երբեմն առանց պատճառի լալիս>>:-Բոլոր կանայք երբեմն առանց պատճառի լալիս են,-ահա այն ինչ կարողացավ պատասխանել հայրը որդուն:Տարիներ անցան, տղան հասուն տարիքում դեռ չէր դադարում մտածել այդ հարցի շուրջ, թե <<ինչու՞ են կանայք լալիս>>: Վերջապես նա հարցրեց Աստծուն և Աստված պատասխանեց.
_ Կնոջը ստեղծելիս ես ցանկացա, որ նա կատարյալ լինի:Ես կնոջն այնքան ուժեղ ուսեր տվեցի, որպեսզի կարողանա ուսերով պահել ողջ աշխարհը, միևնույն ժամանակ այնքան քնքուշ,մեղմ , որ կարողանա պահել մանկան նուրբ գլխիկը:Ես կնոջն այնքան ուժեղ հոգի տվեցի, որ կարողանա հաղթահարել երկունքի և բոլոր ցավերը:Ես կնոջն այնքան ուժեղ կամք տվեցի, որ նա կարողանա առաջ գնալ այն ժամանակ երբ մյուսները վայր կըկնեին, որ կարողանա հոգ տանելընկածների, հիվանդների, հոգնածների մասին առանց տրտնջալու:Ես կնոջն այնքան բարություն տվեցի, որ ցանկացած պայմաններում սիրի զավակներին, անգամ երբ նրանք նեղացնում են իրեն:Ես կնոջն այնքան ուժ տվեցի, որ կարողանա ամուսնուն աջակցել ու կողքին լինել անկախ նրա թերություններից:Ես կնոջն ստեղծեցի տղամարդու կողից, բայց նրա համար, որպաշտպանի տղամարդու սիրտը:Ես կնոջն իմաստնություն տվեցի հասկանալու այն, որ լավ ամուսինը երբեք դիտավորությամբ ցավ չի պատճառում կնոջը, բայց երբեմն փորձում է կնոջ ուժը ևվճռականությունը` միշտ իր կողքին կանգնելու առանց տատանման:Եվ վերջապես, ես կնոջը տվեցիարցունքներ… տվեցի իրավունք արցունք թափել երբ և որտեղ դրա կարիքը լինի…Եվ դու, իմ որդի, պետք է հասկանաս, որ կնոջ գեղեցկությունը նրա հագուստի կամ սանրվածքի մեջ չէ: Կնոջ գեղեցկությունը նրա աչքերի մեջ է, որոնք բացում են դեպի սիրտը տանող դուռը. այն վայրը, որտեղ ապրում է սերը:
