Ինչ երջանկություն: Ես արդեն չկամ, միայն շնչում եմ, Ու ընկալում եմ ինձ շրջապատող Ոչ այնքան շատ բարդ, Որքան անիմաստ սիլուետները: Պատուհանից դուրս ոռնում է մի շուն, Ես էլ նրա հետ, անկախ ինձանից ոռնում եմ, հաչում, Եվ արկղիկի մեջ ընկած քննաբերն Ինձ խոստանում է, որ կվերացնի Ճամփիս պատահած բոլոր անհնար Ու հնարավոր անջրպետները: Եվ, եթե, նունիսկ, առանց զգուշացում Իմ թշվառ հոգին խոցել են սիրո, Կամ դրա նման հիմար ու սիրուն Որևէ բանի հզոր նետերը` Ինչ-որ մեկն արդեն հանել է դրանք, Միայն, նախորոք ցավազրկողի Փրկարար դոզա ինձ ներարկելով` Ոչինչ չեմ զգացել: Երեկ այն տաղտուկ սիլուետներից Մեկը ինձ ասեց, որ խոտ եմ դարձել, Դե, բաջարեղեն… Բան չհասկացա: Եթե այդպես է, ինչո՞ւ այդ սոված Բորենիները ինձ դեռ չեն կերել: Հա, որովհետև բորենիները Բույսեր չեն ուտում… Ինչ երջանկություն: | 
.jpg)
