Ամեն ինչ սկսվեց մի արևոտ օր,երբ երթուղային տաքսիում երկու կանգառ ոտքի վրա գնալուց հետո  տեղ ազատվեց և ես նստեցի բաց պատւհանի կողքին.շատ չէր անցել ու հանկարծ մի մոծակ բաց պատւհանից,ասես քարի կտոր, քամու հոսքին խառնված թռավ դեմքիս:Անակնկալի եկած փորձեցի սատկացնել և չզգալով թե ինչպես տարված մոծակի որսով`

հարվածեցի հարևանությամբ նստած աղջկան: Ավելի ճիշտ` ապտակեցի: Ականջներիս մեջ դեռ հնչում էր ապտակի ճայթյունը, երբ աղջիկը շառագունեց: Ավելի ճիշտ` բազկի պես կարմրեց նրա աջ այտը: Ես չհասցրի անգամ ներողություն խնդրել, անելանելի վիճակից կարկամել էի, երբ չարաբաստիկ մոծակը հայտնվեց իմ ու աղջկա միջև: Տզզում էր, վիրաժներ անում, ասես թե որոշում էր, թե որիս դեմքին վայրէջք կատարի: Երթուղայինի ուղևորները շունչները պահած հետևումէին դեպքերի «դրամատիկ» զարգացումներին: Իսկ աղջկա աչքերում արցունքները չէին հասցնում լճանալ, ասես հորդառատ անձրևի տակ էր ընկել, և մոծակը….

…չեք հավատա,բայց նստեց քթիս ,այո հենց ուղիղ քթիս ծայրին,բայց ես դեռ չէի նկատել,ես ընդամենը նկատեցի թե ինչպես իմ "զոհը” արցունքների հորդառատ հոսանքի տակ ժպտաց,Աստված իմ ինչ գեղեցիկ ժպիտ ուներ և միանգամից հասկացա ,որ դա իմ շանսն է,  ու այդ վիճակում,որ  ասես օդը չէր բավականացնում շնչելու, միանգամից  նորածնի առաջին շնչի պես խորը շունչ քաշեցի և պատրաստվեցի խոսել, նայեցի աչքերին,որ մոծակի գործած «նոր» զանցանքի պատճառով սկսել էին արցունքների միջից կայծկլտալ, և  ես վերջնականապես կորցրի խոսելու  ունակությունը.                 

…. այդ մի քանի ակնթարթներում մի ամբողջ կյանք ապրեցի, աչքերը,որ ինձ անծանոթ էին, նայում էին ինձ ու կարծես թե ես նրա վաղեմի ծանոթն էի:Ասես նա գիտեր իմ բոլոր գաղտնիքները ու նրա աչքերի  զարմանալի  հանդարտությունը  իմ մեջ անհասկանալի կրակ էր բորբոքում:Ախ, այդ մոծակը…,իսկ նա իրեն երկար սպասել չտվեց`կծեց…..

…..ժամանակի հետ մենք սովորույթի ուժով դադարեցինք սատկացնել կամակոր մոծակներին-գուցե նրանցից ամենքը մի զույգի երջանկությունն են տանում իրենց թևերով…..