Գրքերը մտքերի նավեր են, որոնք, թափառելով ժամանակի ալիքների մեջ,

Խնամքով տանում են իրենց թանկարժեք բեռը սերնդից սերունդ:

                                                                                                                          Ֆրենսիս  Բեկոն

Հիրավի, մի ժամանակ գիրքը սրբացվել է մարդկության կողմից: Իսկ ահա հայ ազգը սրբացնելուն հետ մեկտեղ նաև մարտնչել  և  արյուն է հեղել այդ սքանչելի հրաշքի համար: Դեռևս վաղ ժամանակներից  այս ազգը եղել է գրքասեր, պաշտել է գիրքը և առանձնահատուկ վերաբերմունքի է արժանացրել  այդ բազբաբովանդակ առարկային: Իսկ այսօր ի՞նչ է պատահել  այդ ազգին, միթե՞ այժմ նա կարող է անտարբեր անցնել մի խարույկի կողքով, ուր իրենց մահականացուն են կնքում բազում գրքեր: Իսկ կարո՞ղ է առանց որևէ սրտի թրթիռի անցնել մի գրապահոցի կողքով , ուր գտնվում են աշխարհի գանձերն իրենց մեջ կուտակած, ժամանակին փառք վայելող գրքերը: Իսկ այսօր ահա, այս գիտելիքներով զինված էակները վայելում են մարդկանց, մասնավորապես երիտասարդ հասարակայնության լիակատար անտարբերությունը: Այսօր, գրեթե բոլոր հայ ընտանիքներում գրքերը զբաղեցնում են ետին դերը, ավելին ասեմ, վերջիններս համարվում են <<ավելորդ բեռ>>, որոնցից ազատվելու համար նրանք նետում են, այրում դրանք, իսկ լավագույն դեպքում, բառիս բուն իմաստով ընծայում գրքի արժեքն իմացողին:

Ցավոք սրտի գրքերը անտեսված են հիմնականում պատանիների կողմից: Վերջիններս առաջնությունը տալիս են համակարգչին, համացանցին, մոռանալով, որ միայն գրքերից կարող են ստանալ հավաստի, ճշմարիտ տեղեկություններ: Ինչպես նաև միմիայն գրքերից կարելի է ստեղծել աշխարհայաց: Ինչու է  երիտասարդներին վախեցնում գրքերի հաստափոր արտաքինը և մի քանի հարյուրյակ էջերը: Չէ՞ որ դա մի աննշան խոչընդոտ է, որը կարելի է պարզապես անտեսել և կարդալով գեթ մեկ գիրք, արդեն իսկ ընկղմվել գրքերի անեզր աշխարհ:

Եկեք պարզապես կարդանք և հաճույք ստանանք այն մտքերից և գաղափարներից, որոնք ամփոփված են յուրաքանչյուր գրքում:

Հասմիկ Կոշկարյան