Գեղեցիկ լինելու կանացի ձգտումը վեր է ամեն ինչից և այն ուղեկցել է մարդկությանը իր գոյության ողջ ընթացքում: 21-րդ դարի կանայք գեղեցիկ լինելու համար ունեն միջոցների անսպառ տեսականի, ինչը չես ասի մեր նախորդների մասին: «Գեղեցկությունը զոհեր է պահանջում» արտահայտությունը նրանց համար փոխաբերական իմաստով չէր:
Կորսետներ
19-րդ դարում տղամարդիկ ջանասիրաբար կետեր էին որսում, որ կանայք կետոսկրից կորսետներ կարեին ու խեղեին ներքին օրգանները:
Մկնդեղ
19-րդ դարում նորաոճ էր մկնդեղ ուտելը, որպեսզի այն «դեմքին հաղորդի փթթող տեսք, աչքերին՝ փայլ, մարմնին՝ գրավիչ կորություններ»: Մկնդեղ ընդունելու համար կային պարտադիր պայմաններ՝ լուսինը` մեկ օրական, մկնդեղի առաջին ընդունումը՝ մեկ հատիկով, և եթե արդեն սկսել էին, ապա պետք է ընդունեին մինչև կյանքի վերջ, այլապես՝ մահ:
Ժապավենաձև որդեր
Կանայք կամավոր ընդունում էին ժապավենաձև որդերի ձվեր, որպեսզի չգիրանային: Որդերն ուտում էին օրգանիզմի համար հատկացված սննդանյութերը, իրենք չաղանում էին, տերերը՝ նիհարում: Որոշ որդեր հասնում էին մինչև 30 մետր երկարության:
Ներբանների ջարդում
Շատ պատմաբաններ հակված են կարծելու, որ մոխրոտիկի կերպարը սերում է Չինաստանից: Միայն այս երկրում է անբնական փոքր ներբանը համարվել գեղեցկության չափանիշ: Դրա համար դեռ մանուկ հասակում աղջիկների ներբանները ջարդում էին ետ ու կապում, որպեսզի, երբ մեծանան, փոքրիկ կոշիկներ հագնեն: Ճիշտ է, այս հաշմված ոտքերով գրեթե քայլել չէին կարողանում, սակայն գեղեցկուհիների ինչի՞ն է պետք ոտքով քայլել:
Ռադիոակտիվ կոսմետիկա
1930-ականներին Flo-radia ֆրանսիական կոսմետիկան դարձավ հայտնի՝ շնորհիվ իր մեջ պարունակվող թորիումի քլորիդի և ռադիումի բրոմիդի: Նրա գովազդը հրաշքներ էր խոստանում, և կանայք հիացած էին արդյունքից, մինչև որ ի հայտ եկավ ծնոտների քայքայումը:
Շնախաղող
Մի ժամանակ նրա հյութը կաթեցնում էին աչքերին, որ փայլեն և բիբերը մեծանան: Ճիշտ է, որոշ ժամանակ անց այս գեղեցկության համար վճարում էին կատարյալ կուրությամբ:
Կապարային դիմափոշի
1700-ականներին դեմքի գույնի հանդեպ շատ պահանջկոտ էին: Այդ ժամանակներում հազվադեպ էին ապրում մինչև հասուն տարիք, մահանում էին այնպիսի հիվանդությունից, որից դեմքը ծածկվում էր ցանով և պզուկներով: Անգամ եթե հիվանդությունը անցնում էր, մնում էին տհաճ հետքեր: Թերությունները կոծկում էին կապարի փոշով, որը էժան էր, գեղեցկացնում էր մաշկը ու հարթեցնում: Բայց հետո առաջանում էր գլխուղեղի ուռուցք, անդամալուծություն, բոլոր օրգան-համակարգերը հրաժարվում էին գործել: Մնում էր միայն մխիթարվել, որ դագաղի մեջ գեղեցիկ տեսք կունենան:
| 
