Հայերեն թարգմանություն: Տառասխալների համար ներողություն այն թարգմանվել է հատուկ ավտոմատ համակարգի միջոցով:
Մանկուտյունը հրաշալի շրջան է երբ չես ամաչում պատրվաց դապատից, կեխտոտ կոշիկից, կամ չսանրվաց մազերից… Երբ ինչոր բան քեզ դուր չի գալիս կախում ես մրուտտ ու ասում "ես այսպես չեմ Խախում” … Ո~ իմ անհոգ մանկուտյուն երբ սիրում ես արջուկիտ ու նապաստակիտ, ու նրանք ել քեզ սիրում են նույն ջերմ սիրով, Երբ համբուրում ես դիմացինիդ հաստատ իմանալով որ նա դրա պատասխան ոչինչ չի ուզի, կամ որ սիրտտ չի կոտրի… Երբ պոքր ես լինում չես վախենում սիրելուց, ու չես ել մտացում հիաստապուտյան մասին… քեզ չի ջխայնացնում այն պաստը որ սիրացտ մարդը շպվում ե ուրիշ պոքրիկների հետ… դու ուխակի ուրախանում ես նրա ընկերներով… Մանկուտյան մի այլ պուլ ե արաջին դասարանը. Մանկապարտեզից հետո ոգևորվելով երեխաները մեց սիրով են վազում նոր աստիչանի վրա… Արաջին ուսուցիչ, արաջին ընկերներ, արաջին նստարան, արաջին դաս… ամենինչ լինում ե արաջին անգամ… Անհնար ե նկարագրել այն պոքրերի աչքերի պայլերը երբ ոգևորվաց պայուսակները ուսերին մտնում են դասի… այպես երջանիկ անցնում ե 5 տարի… արդեն 6-երորդ դասարանում սկսվում ե ՍԵՐ կոչվաց խախը... Ախջիկները սիրահարվում են իրենց կոխքին նստաց տխային, իսկ տխաները դասարանի ամենաակտիվ ախջկան.. բոլորը սիրում են ոմանք ինչու ոչ նաեվ սիրվում.. հաչելի տարիք ե… 7-երորդ դասարան, արաջին հիաստապուտյուն երեխաներից շատերի համար… Ո~ նա ուրիշին ե սիրում, նա իմը չե… նա ինձ չի նկատում… Մանկական հոգսեր… 8-երորդ դասարան` ցանրացաց դասեր, սիրային հոգսեր, ընկերական խրովուտյուններ և վերջապես երեխայի ինքնահաստատման ջամանակաշրջանի բացում… Ես տգեխ եմ, ես ամենավատն եմ, ինձ չեն սիրում… բազմատիվ մտքեր որ պտտվում են դեր չհասունացաց ուխեխում… հենց այս տարիքից ել ուզում եմ սկսել իմ բուն պատմուտյունը... Այս անհոգ կյանքով ու արկացային պատանեկուտյամբ ե ապրել Աննան .. նա շատ գեխեցիկ ախջիկ եր, ունակ գրավելու ցանկացաց տխայի.. նա չուներ վախ ստրկուտյան հանդեպ, և չգիտեր տե ինչ ե կարիքը. Նրա ցնոխները հարուստ չեին բայց ամենձև երջանկացնում եին իրենց միակ գանձին.. նա ուներ շատ ընկերուհիներ և սիրվաց եր դպրոցում… ուներ նաեվ երկրպագուներ.. նրան եին սիրահարվաց դպրոցի գեխեցիկ տխաներից շատերը սակայն այդ տխաներին այնքան սերը չեր ձքում որքան այդ գեխեցիկ հրեշտկին իրենց կոխքին տեսնելու կիրքը... Բայց ուրիշ եր Արամի սերը...
Այդ սերը նման չեր իրենց դպրոցում հանդիպաց ոչմի սիրու… Նա երբեք չեր խոսում Աննայի հետ, չեր համարձակվում անգամ քայլել կոխքով կամ բարևել.. Դպրոցում մրցույտ սկսվեց. Ուսուցիչները ընտրեցին դպրոցի լավ սոորոխների մի խումբ. Այդ խմբում կար Աննան, Հարուտը, Արամը և Լիլիտը. Իրական ուրախուտյուն Արամի համար. Ու հրաշալի հնարաորուտյուն Լիլիտի համար. Լիլտը այնքան ել դյուտիչ չեր իր տեսքով, և այնքանել շատ երկրպագուներ չուներ… Սակայն դպրոցում հայտնի եր խենտ Ալյոշայի սիրով. Ալյոշան դպրոցում "խենտ”ի կոչում եր ստացել իր պահվացքի և համարձակուտյան համար. Սակայն դա Լիլիտին չեր գրավում… Լիլիտին ոչինչ չեր գրավում, նա տարվաց եր ուսումով և հաջոխուտյան կասնելու ցարաով. Այդպիսին չեր Հարուտը. Նա հարուստ եր բայց բարի ու խելացի, նա այն բազմատիվ տխաներից եր որոնք ուզում եին հասնել դպրոցի գեխեցկուհուն`Աննային. Աննան այնքան ել տարվաց չեր ուսումով, բայց նրան չեին ել հետաքրքրում տխաները... Նա սպասում եր իր ասպետին, բայց ոչ ոք դրա մասին չգիտեր անգամ մոտ ընկերուհին` Րուզանը. Գեխեցիկ, գրավիչ, մանկական տրամաբանուտյամբ մի կայտար ախջիկ ով ուներ իրեն պաշտպանոխ սիրաց տխա… Նա երևի տե ամենաազնիվն եր ու ամենաանկեխց ը... Աննան ասում եր տե չի հանդիպել այն տխային ում ուզում ե տեսնել կոխքին, բայց նա իրականում ոչտե սոորական տխա եր ուզում այլ սպիտակ ձիով ասպետ, այնպիսին ինչպիսին մայրիկի պատմաց հեքիատում եր… Արամը ուրախ եր այս լավ արիտի համար, սակայն նա շատ եր վախենում. արաջին հայացքից նա ախջկան գերելու ոչինչ չուներ, նա ուներ խորը ներաշխարը որը շատ հաչախ զանզրացնում եր ախջիկներին… Բայց նա չեր նեխվում, նա շարունակում եր հուսալ տե մի որ խամարձակվի պատմել Աննային իր սիրո մասին ու կարջանանա իր սիրուն պատասխան սիրո… Մրցույտը մանկական եր և այտեխ կարևոր եին երեխայի ներքին աշխարհը... Արամը, Հարուտը, Աննան ու Լիլիտը պիտի մեկնեին մանկական քախաք… Այնտեխ նրանք պիտի մնային 3 ամիս, երեք ամիս որը չեր ջնջվելու ոչմեկի հիշոխուտյունից, հատկապես Արամի ու Աննայի… Նրանք գնացին արաջին 3 շաբատը ազատ որ եր եին նրանք կարոխ եին զվարչանալ ու շբվել այլ երեխաների հետ.. Նրանք պիտի ապրեին նույն սենյակում Աննան հենց արաջին որից վախենում եր… Նա ինչոր վատ բան եր զգում ու սրիտը ուջեխ բաբախում եր… Արամը ուրախ եր բայց անհանգիստ.
Նա որոշել եր հենց այս երեք ամիսների ընտացքում ասել իր սիրո մասին. Լիլիտը միայն պատասխանատվուտյան զգացում ուներ, նա ուզում եր հախտել ու ոսկե մեդալով վերադարնալ Երևան. Հարուտը արանձնապես շոյվաց չեր այդ երեք ամիսներով, նա ուխակի ուզում եր այդ ամիսների ընտացքում գերել Աննային ու պատմել դպրոցում որ իրեն ե սիրահարվաց ամենագեխեցիկ ախջիկը. Սակայն բոլորի սպասումները Կորան երբ զբոսանքի չանապարհի կեսից ավտոբուսը կանգնեց և հայտարարեց որ մի պոքր կմնան տեխում մեքենայի անսարքուտյան պատչարով. Երեխաները սկսեցին ցրվել. Սուրջը անտար եր ու գեխեցիկ տեսարան. Աննան ու Լիլիտը որոշեցին զբոսնել, իսկ Արամն ու Հարուտը պարտաորվաց զգացին գնալ ախջիկների հետ. Նրանք մտան անտար. Ամեն ինչ իրոք գեխեցիկ եր շքեխ. Չկային շենքեր, մեքենաներ շուրջը անդոռ եր ու բնուտյան երաջշտուտյուն. Սակայն այդ հանգստուտյան մեջ Աննան չապից դուրս անհանգիստ եր… Նրանք անգամ չզգացին տե ինչպես խորացան անտարում ու մորացան ֆիկսել հետադարձ չանապարհը... Հանկարց Աննան վախեցաց ասաց. -Երեխաներ, շատ ենք խորացել անտարում. Ինչպես ետ դարնանք՞ Նրանք նաեցին իրենց շուրջը. Շուրջ բոլորը ցարեր եին ու տպուտներ… Մարդկային ոչմի հետք… Երեխաները վախեցաց սկսեցին արագ քայլել. Հանկարց լսելի եխան մարդկային ձայներ. Նրանք ուրախացան ու գնացին ձայնի կոխմը... Տպուտների մյուս կոխմում տեսանելի եր մի գորշ պատկեր. Երեք տխամարդիկ եին, սև շորերով ու ջխայն հայացքով. Աննայի սրտով չեր նրանց մոտենալը սակայն նրանք ուրիշ ելք չունեին… Հարուտը որպես ամենահամարձակ գնաց դեմից. Տխամարդիկ նրանց տեսնելով չար ցիցախով ցիցախեցին. Հարուտը մի-պոքր վախեցաց ասաց. -Մենք քախաք ենք գնում.. մրցույտի. Կորել ենք. Կոգնեք՞ Տխամարդիկ իրար նաեցին ջպտացին ու հրավիրեցին երեխաներին իրենց մեքենա. երեխաները նստեցին ու սկսվեց իրենց կյանքի ամենադաջան հատվացը. Մեքենան գնում եր անցանոտ չանապարհով. Գնում եր բայց կարցես հերանում եր անտարի հակարակ կոխմ. Մոտ երեք ջամվա չանապարհից հետո մեքենան կանգնեց. Երեխաները որոնք չեին տեսել տե ուրեն գնում ուրախ իջան մեքենայից մտացելով որ արդեն տեխում են. Բայց իջնելով նրանց անակնկալ եր սպասում. Նրանք անցանոտ տեխում եին, տեխ որը նման չեր մանկական մրցույտի դպրոցին. Դա մի մեց տուն եր, տուն ուր երևի երեք տարի ոչ ոք չեր ապրել.
Տուն որի տեսքը անգամ սարսապ եր արաջացնում. Երեխաներին զորով մտցրին տուն. Նրանք վախեցաց եին. Տխամարդկանցից մեկը կոխպեց դուրը ու նրանք մնացին ներսում. երեխաները
ուխակի սարսապաց եին. Աննան զգում եր որ ինչ-որ վատ բան կլինի բայց ասպիսի ախետ նա չեր ել երևակայում… Մի-քանի ջամ անց դուրը բացվեց, ներս մտավ չախ մեց մի մարդ ով նման եր հրեշի. Տգեխ ու չարուտյամ լի այդ մարդը սարսապեցրեց միջ այդ այդպիսի կերպար չտեսաց երեխաներին. մարդը դջգոհ նաեց, քտի տակ պնպնտաց ու դուրս եկավ. Նրա դուրս գալուց մոտ երեք րոպե հետո ներս մտավ երեք տխամարդկանցից մեկը. Երևի տե նրանց մեկջից ամենաբարի կերպար ունեցոխ տխան. Մտավ շոեց Աննայի գլուխը ու ցացր ձայնով հարցրեց. -Որտեխից եք՞ -Երևանից.-վախեցաց պատասխանեց Հարուտը. -ինչու եք եկել անտար՞ -Մենք զբոսնում եինք հետո կորանք.-լացակումաց բխավեց Աննան.-ով եք բաց տոխեք մեզ մենք պիտի գնանք!!!. Տխան բարի հեգնանքով ասաց.- եհհ պոքրիկներ ինքներդ ել չգիտեք ուրեք ընկել. Սա դջոխք ե իսկ ելքը միայն մահն ե. Սա ասելուց հետո նա գնաց. Երեխաները ավելի սարսապեցին. Չգիտեին ինչպես վարվել. Ինչ անել կամ ասել. Նրանք մոլորվաց եին. Այդ ընտացքում պարոն Ադամյանը (այն չար ու գեր մարդը) ջխայնանում եր տխամարդկանց վրա. -այս ինչ եք բերել՞ Ես ձեզնից 20 տարեկան գեխեցիկ ախջիկ եմ ուզում դուք պոքր երեխաներ եք բերում!
-բայց ախջիկները սիրուն են.-պորցեց պաշտպանվել Սամվելը (երեք տխամարդկանցից մեկը) -ինչ եմ անում պոքր ախջիկներին՞ Ետե նույնիսկ սիրուն են! -ուրեմն բաց տոխնենք՞- Ներքին ուրախուտյամբ ասաց Սուրենը. -Նորից հրեշտակացար հիմար!-բարկացավ Ադամյանը.- Պահեք նկուխում վախը կասեմ ինչ անեք! Սուրենը երեխաներին տարավ նկուխ ու ուտելիք տվեց. Երեխաների վախը մեխմացնելու համար նա նստեց նրանց հետ ու սկսեց ինչ-որ բաներ պատմել. -Պոքր ջամանակից ինձ Ադամյաննե պահել. Շատ բարի եր միջև կյնքի կորցանումը. Երեխան մահացավ, կինը բաջանվեց, նա սնանկացավ. Ու սկսեց չարանալ. Արմենն ու Սամվելնել են լավը, մանկատանն են մեցացել ու դրանից չարացել. -Մեզ կսպանեն՞-Վախեցաց հարցրեց Աննան. -Ոչ. Այսինքն չգիտեմ, դեր հայտնի չի. -Սուրենննն~.-լսելի եխավ Արմենի ձայնը. -Ես գնամ ինձ կանչում են. Երեխանրը վախից իրար կցկվեցին. Կարցես մի վարկյանում Հարուտը ու Արամը մորացան Աննային, Լիլիտը մորացավ հախտելու ցանկուտյունը իսկ այ Աննան դեր հույս ուներ որ այս ահաոր իրավիչակից իրեն կպրկի իր ասպետը. Երեխաները այնքան վախեցաց եին որ չզգացին ել տե ինչպես քնեցին. Քնեցին ու բացվեց արաոտը. Նրանց արտնացրեց սարսապազդու կրակոցի ձայնը. Երեխաները անպաշպան գարան պես վեր տրան ու վախից սկսեցին դոխալ. Ներս մտավ Սուրենը, ու ջպտերես դեմքով ասաց. -ձեզնից ով ունի երազանք Նեվ Յորկ գնալու՞ Հիանալի շանս ունեք, այ տե բախտ ունենք. -Մենք տուն ենք ուզում.-լացակումաց ասաց Լիլիտը.-խնդրում եմ տուն տարեք ինձ… -կներես պոքրիկ չեմ կարոխ, ուջը իմ ձերքում չի! -Ինչ ուջ! Բաց տոխեք մեզ!-վրտոհվաց գորաց Հարուտը. -էհհ քաջ տխա կարոխանայի եսել տուն կուզեի.-տխուր հայացքը գետին ձքեց. -իսկ ինչու չեք կարոխ՞-տխրուտյունը զգալով հարցրեց Արամը. -Ախ պոքրիկ, ետե մի բան ես ուզում ուրեմն պիտի ուզես այնպիսի բան ինչ կա, ինչպես կարոխ եմ ուզել մի բան ինչը չկա… Արամը հոգևոր մոտիկուտյուն զգաց. Սուրենին նույնպես դուր եկավ Արամի հետաքրքրասիրուտյունը. Նրանք դուրս եկան սենյակից. Հաց ուտելուց հետո նրանք չանապարհ ընկան դեպի Նեվ Յորկ. չանապարհի կեսից մեքենան կանգ արավ. Սուրենը ներքուստ ուրախացավ. Արմենն ու Սամվելը իջան ստուգելու մեքենան իսկ Սուրենը ետևի դրնով ցացուկ դուրս հանեց երեխաներին. Նրանք տաքուն ու լուր պախան. Երբ Արմենը նկատեց Սուրենի ու երեխաների բացակայուտյունը արդեն ուշ եր, նրանցից անգամ հետք չեր մնացել. Նրանք վազում եին Սուրենը երեխաներից շատ եր վախեցել. Նա չեր հասկանում տե ինչու ե վազում. երեխաները նույնպես գլուխ չեին հանում եխացից. Նրանք վազեցին այնքան միջև շնչասպար ընկան. Սուրենը նաեց Արամին ու մտքում գտավ պատասխան. "ես ուզում եմ կարոխանալ, ես ուզում եմ ուզել, ես տուն եմ ուզում Արամ!!”. Իրենց արարքի պատչարը արդեն պարզ եր Սուրենի համար. Նա վեր կեցավ ու բարձր ցիցախեց. -էհհ պոքրիկներ հիմա եսել եմ ուզում տուն գնալ, բայց ոչ ենտեխ որտեխ միջ հիմա եի, իրական տուն եմ ուզում, մայրիկով ու հայրիկով, ուզում եմ քույր ունենալ, ուզում եմ մայրս տխվացք տխի իսկ քույրս տակուն ուտի կոխքից, ուզում եմ հայրս ինձ խորհուրդներ տա, ես ընտանիք եմ ուզում.-այս ասելու ջամանակ նրա աչքրում շոխաց արցունք ու ձայնը նմանվեց հեկեկոցի, նա կյանքում արաջին անգամ եր անկեխցանում, և դա իրեն ցավ եր պատչարում… Արամը ջպտաց, նրան հաչելի եր լսել նման անկեխց խոսք. Աննան իրեն պաշտպանվաց զգաց.
Իրականում այո տեսականորեն նրանք պաշտպանվաց եին Սուրենի համախոխներից, բայց այ տե ուր են ու ուր պիտի գնան դա մեց հարց եր.
Ու այդպես ել հարց կմնար ետե Լիլիտը հանկարց ուրախ չբխավեր. -նաեք տուն!! Տեսեք մենք կարոխ ենք պրկվել, տուն ե տուն… Սուրենը նաեց, իրոք որ այնտեխ տուն կար. Նրանք որոշեցին մտնել. Սուրենի գլխաորուտյամբ գնացին տան մոտ. Դուրը տակեցին, բացեց մի կին. Բացելուն պես Սուրենի ստրում ինչոր բան կատարվեց, կարցես այդ կինը բացեց ոչ տե տան այլ իր սրտի դուրը. Կինը որ միջ այն պահ երբեք չեր ջպտացել հանկարց մայրական զգացում ունենալով ջպտաց. Նա ներս հրավիրեց հյուրերին. Ուտելիքի սեխան դնելուց հետո տան հայրը հարցրեց. -ով եք երեխեք՞ Որտեխից եք՞ Սուրենը պարտաորվաց լինելով ամեն ինչ պատմել պորցեց կարչ ու արանց ավելորդուտյունների բացատրել. -մենք ինչ-ինչ պատչարներով հայտնվել ենք այստեխ, մեզ ոգնուտյուն ե պետք երեխաները պիտի դպրոց հասնեն. -Մենք կոգնենք երեխաներին.-ուրախ ասաց կինը.
-Մենք կոգնենք երեխաներին.-ուրախ ասաց Սիլվան (տան կինը) -իսկ ձեր համար դջվար չե՞-հարցրեց Աննան -իհարկե ոչ-ուրախ ասաց կինը, չնայաց աչքերում արցունքի կատիլներ հայտնվեցին. Արդեն համարյա գիշեր եր, Սուրենը խնդրեց գիշերել բարի ընտանիքի տանը, հայրը իհարկե չմերջեց, տան լույսերը մարեցին ու բոլորը քնեցին: այդ գիշերային անդոռը կարցես չպիտի խախտվեր, սակայն կեսգիշերին դուրը բացվեց, իսկ դրան ձայնից արդնացավ Սուրենը. Նա դուրս եկավ սենյակից ու արաջինը գնաց երեխաներին ստուգելու, երեխաները անվտանգ քնաց եին, հետո նա դուրս եկավ տնից. Նա վախենում եր, մտացելով տեդ ա կարոխ ե Արմենը կամ Սամվելը լինել. Սակայն տնից ոչ հերու նա տեսավ Սիլվային. Մոտենալով նրան զարմացաց հարցրեց. -Սիլվա մորաքույր, ուր եք գնում գիշերվա կեսին՞.-հետո տետև ցիցախով ավելացրեց.-իսկ ետե ձեզ պախնեն ինչ պիտի անենք… -Սուրեն միայն տե խոստացիր որ ոչ մեկին ոչինչ չես ասի.-մի պոքր անհանգիստ ասաց Սիլվան. -չե չե չեմ Ասի, ազնիվ խոսք. -արդեն 5 տարի ե այստեխ մի ախջիկ ե ապրում, նրա անունը ոչ ոք չգիտի, նա մեր քախաքի ցախրացուն ե, պոխի դիմաց ցիցախեցնում ե բոլորին, սակայն նրան շատ քիչ են վարձատրում,
իսկ նա այդ գումարը տալիս ե մանկատանը, ես ամենկես գիշեր իրեն ուտելիք եմ բերում, որ սովից չմահանա. -կլինի եսել գամ ձեզ հետ՞-հետաքրքրասերի տոնով ասաց Սուրենը. -իհարկե, արի. Նրանք գնացին մի հին տան մոտ, մտան հին տան նկուխ. Այնտեխ ամենինչ այնքան վախեցնոխ եր. Պատերին նկարվաց եին դիմակներ. Այնտեխ կային հազարաոր տիկնիկներ. Կար մի հին սեխան, վրան ներկեր ու հաելի. Նրանք մոտեցան անկոխնուն, վախեցաց ախջիկը վեր տրավ ու արանց ջամանակ կորցնելու հագավ դիմակը, այն աստիչան արագ, որ ոչ Սուրենը ոչել Սիլվան չկարոխացան տեսնել նրա դեմքը. Հետո ն ավեր կեցավ ու ջպիտով ասաց. -Էհհ Սիլվա մորաքույր ելի չաշ ես բերել որ ցախրացուն սովաց չսատկի, ասեմ իմանաս շատ իզուր, նա մահից չի վախենում. -բարև.- ախջկա տարորինակ վարքագցից զարմացաց ասաց Սուրենը.- ես Սուրենն եմ, իսկ դու՞ -բարև Սուրեն, ուրախ եմ, ես ցախրացուն եմ. Քախաքի ամենահայտնի դեմքը որին չեն տեսել. -Իսկ հիմա ինչու ես դիմակով՞ -իսկ դու ինչու ես արանց դիմակ՞-հեգնանքով ասաց ախջիկը. -Դե ես տակցնելու ոչինչ չունեմ.-շպոտվաց պատասխանեց Սուրենը, չհասկանալով հարցի բուն իմաստը. -իսկ ես ունեմ.- հայացքը պատին տանելով ասաց ախջիկը. -լավ լավ, տեսնում եմ երկար կխոսեք, իսկ ապուրը՞ Կսարի ու կանհամանա- ասաց Սիլվան տեսնելով ախջկա հյուցվաց տեսքը.- ու նայիր հա ամբոխջը պիտի ուտես! -հա հա իհարկե մորաքույր, ցարխրացուն ասում ե ցախրացուն անում ե- բարի ջպիտով ասաց ախջիկը. -դե մենք գնանք.- Սուրենի ձերքը բրնելով ասաց Սիլվան -լավ գնացեք, ու հիշեք ցախրացուներից հերու, նրանք գիշերը մարդասպան են դարնում.-ջպիտով ասաց ախջիկը կարցես տե ստուգելու համար Սուրենի րեակցիան. -Ես կպաշտպանեմ մորաքույր Սիլվային, հանգիստ եխիր.- մի պոքր ապշաց ասաց Սուրենը. Նրանք դուրս եկան նկուխից, չանապարհին Սիլվան տեսնելով որ Սուրենի մտքում միայն նոր հանդիպումն ե ասաց. -Ցախրացուն. 5 տարի ե անցել բայց նա նույն ջպտերես ցախրացուն ե. կորաց որդուցս 3 տարով պոքր ե. -ինչ կորաց որդի՞- հրանոտի պես պայտեց Սուրենը. -Խոստանում ես որ հետտ գերեզման կտանես՞- ասաց Սիլվան սակայն իրականում, միայն ջամանակ շահելու համար. -Այո այո.- վստահ ու համար տոնով ասաց տխան. -Ես մի տխա ունեի, սակայն անիցյալ սատանան տարավ նրան!, գոխացավ իմ միակ որդուն, իմ տան լույսը. -ով ե այդ սատանան՞ - շատ վատ մարդ ե,
երեխաներ ե գոխանում, իրեն ցարա դարձնում կամ նույնիսկ սպանում. Իր ձերքով գոխացվաց ոչմի երեխա հետ չեկավ. Ազգանունել կարցեմ Ադամյան ե. -Ադամյան!-վախից ու հուզմունքից վեր տրավ Սուրենը. -Այո ինչու ցանոտ անուն ե՞- զարմացաց հարցրեց Սիլվան. -Պոքիկիտ նկարը ունես՞ -Այո արի գնանք տուն ցույց տամ. Չանապարհին Սուրենը վախեցաց եր, պորցում եր վերհիշել բոլոր երեխաներին ում նրանք տարել եին, պորցում եր վերհիշել, տե արդյոք կա իրենց մոտ երեխա, տե բոլորին տարել են. Հասան տուն երեխաները դեր քնաց եին, տանը իշխում եր նախկին անդոռը, Սիլվան բացեց հին գիրք, ու հանեց մի հին նկար. -Ահա սա ե իմ որդին, իմ կորաց լույսը.-Սիլվայի աչքերը լցվեցին. Սուրենը նաեց, ամբոխջ մարմնով սարսուր անցավ, սկսեց դոխալ, խոսել չեր կարոխանում, ոտքերը տուլացան ու ն ակամայից նստեց. Հետո արագ հանեց իր գրպանի նկարը, ու այ քեզ չակատագիր. Նույն նկարը. Հենց նույնը. Նրա համար ամենինչ պարզ եր արդեն, նա դոխալով նկարները դրեց սեխանին իսկ հետո ուրախուտյան արցունքներ հոսեցին իր աչքերից, նա գրկեց Սիլվային ու բացականչեց. -Մայրի~կ ո դու իմ մայրն ես այո. Իմ տունը, այդ սատանան ինձ ե գոխացել,
մայ րիմ հաված չի գալիս. Սիլվան ապշաց եր. Նա ոչինչ չեր հասկանում, սակայն այդ գրկախարնուտյունը շարջեց իր մայրական սրտում բուն դրաց կարոտը, կարցես կորաց որդին գրկեր, կարցես նա գտավ իր լույսը. Հետո Սուրենը արցունքն աչքերին երկու նկարները ցույ տվեց մորը. Նույն երեխան եր, երկուսում ել Սուրենը. Մայրը տեսնելով նկարները ավելի ուջեխ գրկեց կորաց տխային իսկ հետո համբուրելով որդուն մաքրեց աչքերի արձունքը. Որդին ել իր հերտին մաքրեց մոր աչքերի արձունքը ու նրանք նստեցին. Սուրենը արաջին անգամ զգաց տե ինչ բան ե երջանկուտյնը, նա կարոխ եր սպասել ամենինչ, սակայն ոչ նման նման մեց երջանկուտյուն. Այդ գիշերը նա երբեք չեր մորանա.
Այդ գիշերը չեր մորանա նաեվ ցախրացուն. Սուրենին տեսնելուց հետո նրա մեջ ինչոր բան կատարվեց. Նա գնաց հաելու մոտ. Հանեց դիմակը. Մանրակրկիտ քննեց երեսը ու բրունցքով ուջեխ հարվացեց հաելուն. Նա ուջաշպար ու հուսահատ ընկավ անկոխնին. Նա չգիտեր ինչ աներ. Նրա ներսում ինչոր բան եր կատարվում. Երկար ջամանակ նման զգացում չապրաց ցախրացուն կարցես մեկ ակնտարտում վերացվեց պատանի ախջկա, ով չգիտեր տե ինչ բան ե տանջանքը.
լավ)) Իսկ Իրականում միակ բանը ինչ զգացել
եր խեխչ ախջիկը դա տանջանքն եր. Իր կյանքը լիե ր անիմաստ ու աննպատակ անցաց որերով. Նա իրենից ոչինչ չեր ներկայացնում. Նա ընդհամենը դիմակաորվաց մի ցախրացու եր ով ոտնահարելով սեպական արջանապատվուտյունը ցիցախեցնում եր ուրիշներին ու դրա պատասխան ստանում գրոշներ ու ուրիշ ոչինչ. Նա հոգնել եր, հոգնել երիր ապրաց կյանքից հոգնել եր ամեն ինչից, նա հուսահատ եր ու ուջասպար. Բայց ինչու հենց այդ գիշեր նա զգաց դա՞ Ինչն եր պատչարը ինչու ոչ ուրիշ որ՞ Մի տե Սուրենը իր ներկայուտյամբ ստիպտեց տուլանալ նրան, կամ ուրիշ ինչ՞ Ինչ եր եխել՞ Դա պարզ չեր անգամ ախջկա համար. Բացվեց լուսաբացը. երեխաները արդնացան, Անդրանիկը (տան հայրը) նույնպես. Իսկ իրար այդքան տարի չտեսաց մայրն ու որդին անգամ չեին ել քնել. Ամեն ինչ հոյակապ եր. Սուրենը իրեն շատ տարորինակ եր զգում. հայրը տեսնելով այդ հուզիչ տեսարանը ոչինչ չհասկացավ. Իսկ հետո երբ Սուրենը ներքին մեց ուրախուտյամբ ցույց տվեց նկարները բոլորը ուրախացան. երեխաները նույնպես, հատկապես Արամը ով ինչոր կա պեր զգացել իր ու Սուրենի մեջ. Նրանք նախաչաշեցին. Սիլվան երեխանիերի ու Սուրենի հետ որոշեցին գնալ տոնավաչար. Մարդիկ շատ եին. Մի տեխ պոքրիկ խումբ եր հավաքվել, նրանք լուր կանգնաց սպասում եին. խումբը գնալով մեցանում եր. Սուրենը ու երեխաները նույնպես մի պահ կանգ արան տեսնելու համար տե ինչ պիտի կատարվի. Երեխաները ինչոր արտարոց բան եին ուզում տեսնել, հանկարց բոլորը սկսեցին ուջեխ ցապահարել կենտրոն եկավ ցախրացուն. Հազարաոր գնդակներով ջուտակով ու շունիկով նա գրավեց կենտրոնը. ՍՈւրենը ակամայից ջպտաց, նրան հետաքրքիր եր տեսնել տե ինչ ե անելու ախջիկը. Ցախրացուն սկսեց խախացնել գնդակը ու հրավիրել երեխաներին, Լիլիտը նույպես գնաց. Ախջիկը սկսեց գնդակը տալ երեխաներին, հետո պոքրիկ հրավարուտյուն արեց իսկ հետո արանց ջամանակ վատնելու հանեց ջուտակը ու սկսեց շատ տխուր մեխեդի նվագել. Ամենինչ եխավ այնքան արագ որ մարդիկ չհասկացան տե ինչպես միանգամից տխրեցին. հնչյունները շատ հուզիչ եին, բոլորի համար անտեխյակ այդ մեխեդին հուզել եր բոլրին. Ցախրացուն զգալով մարդկանց տխուր եմոցիան վարկյանական արագուտյամբ սկսեց ուրախ վալս նվագել. Տրամադրուտյունը պոխվեց, երեխաները ելի աշխուջացան, բոլորը սկսեցին ջպտալ. Ամեն ինչ արաջվանն եր. Մի քանի րոպե ուրախանալուց հետո եկան ոստիկանները.
Ախջիկը նրանց տեսնելուն պես ջուտակը դրեց պատյանի մեջ ու շան հետ հերացավ. Ջոխովուրդը դջգոհ եր. >, >, մարդիկ ցրվեցին. Մնացին Սուրենն ու երեխաները. Սուրենի սրտում տարորինակ բան կատարվեց. Նա մոտեցավ կենտրոն ու վերցրեց գետնին ընկաց գնդակներից մեկը. Նա ակամայից ջպտաց. Երեխաները գնացին Սիլվայի մոտ. Մի քանի րոպե անց դիմակաորվաց ախջիկը հետ եկավ, այս անգամ արանց ցախրացույի շորերով. Սուրենը նրան տեսնելուն պես վեր տրավ ու ասաց. -Հրահսալի նվագ եր, ու հոյակապ հրավարուտյուն. -դա քեզ համար, ուրիշների համար սոորական արաոտն եր տոնավաչարում.-քմցիցախով ասաց ախջիկը.-Աշխատանք՞!- բարձր ցիցախեց ցախրացուն ուզենալով խեխդել մեց ցավը.- Տխա սա իմ կյանքն ե, ոչտե աշխատանքը... Ախջիկը գնաց, իսկ Սուրենը հասկացավ մի պարզ բան, նա արաջին անգամ սիրահարվել ե, և այնել արեխցվացային ցախրացուի… Երեխաները ստիպվաց եին մեկ շաբատ մնալ Սիլվայի տանը միջև ավտոբուսը կգար իրենց հետևից. Աննան ու Լիլիտը որոշել եին դուրս գալ զբոսնելու. Ամենինչ խախախ եր և Արամը վերջապես կարոխ եր մտացել Աննային գերելու մասին. Չանապարհին Աննային ու Լիլիտին մոտեցավ մի տխա. Աննային դուր չեկավ դա և նա պորցեց ուշադրուտյուն չդարցնել նրա վրա, սակայն տխան բացահայտ հետևում եր նրանց. Մի քանի ջամ քայլելուց հետո Լիլիտը ետ շրջվեց ջխայն տոնով ասաց. -ով ես՞ Հերիք ե մեզ հետևես! -ես ուզում եմ ամուսնանալ նրա հետ!!-վչրական տոնով ասաց տխան. -իսկ ես չեմ Ուզում.-տխուր երանգ տալով ձայնին ասաց Աննան. -ինչ ես ուզում որ անեմ քեզ համար՞ Մեքենա արնեմ՞ Կամ տուն, կամ շուն… -ուխակի հերացիր ինձ ոչինչ պետք չե! Այդ պահին Աննայի աչքերը պայլեցին, սիրտը սկսեց արագ բաբախել, դեմքին ջպիտ հայտնվեց. Այդ տխայից մի պոքր հերու Արամն եր սպիտակ ձիով, այն ձիով որով Աննան ուզում եր տեսնել իր ասպետին. Աննան արհամարելով տխային մոտեցավ Արամին. -Որիորդ կարելի ե ձեզ հրավիրել ձիով զբոսանքի՞-խորհրդաոր ջպիտով հարցրեց Արամը. -իհարկե.-երջանկուտյունից շոխաց Աննան. Արամը ետ նաեց աչքով արեց պատի տակ կանգնաց Սուրենին ու Աննային տարավ զբոսանքի. Այդ գեխեցիկ գախապարը Սուրենինն եր, նա ինքը կուզեր մի այդպիսի նևեր մատուցել իր ցախրացույին, սակայն վախենում եր ստանալ բացասական պատասխան ու մի համով ապտակ. Նա որոշեց հյուր գնալ սիրաց ախջկան. Կամաց մտավ նկուխ ու ձայն լսելուն պես տաքնվեց.
-Էեհհ հիմար ցախրացու ինչ ե անցել մտքովտ տեա յդ սիրուն տխան քեզ կսիրի. Դու հիմար ես! Մի քեզ նայիր դու … -շատ գեխեցիկ ես.-հենց այդ պահին միջամտեց Սուրենը. -ինչ ես անում այստեխ՞ -հիանում եմ քո գեխեցկուտյամբ… -բայց ես.. -դու հրաշալի ես սիրելիս… Սուրենը մոտեցավ Ախջկան. - ես ձեզ սիրում եմ ցախրացու.-վստահ ու վչրական տոնով ասաց նա. -եսել քեզ ասաց ախջիկը. Սուրենը իհարկե ստացավ համեխ ապտակը ախջկա կոխմից. -Ինչի համար.-վհատվաց ասաց Սուրենը. -Սա նրա համար որ ինձ գախտնալսում եիր, իսկ այս համբյուրը նրա համար որ ինձ սիրում ես.
Այդ գիշերը չեր մորանա նաեվ ցախրացուն. Սուրենին տեսնելուց հետո նրա մեջ ինչոր բան կատարվեց. Նա գնաց հաելու մոտ. Հանեց դիմակը. Մանրակրկիտ քննեց երեսը ու բրունցքով ուջեխ հարվացեց հաելուն. Նա ուջաշպար ու հուսահատ ընկավ անկոխնին. Նա չգիտեր ինչ աներ. Նրա ներսում ինչոր բան եր կատարվում. Երկար ջամանակ նման զգացում չապրաց ցախրացուն կարցես մեկ ակնտարտում վերացվեց պատանի ախջկա, ով չգիտեր տե ինչ բան ե տանջանքը.
լավ)) Իսկ Իրականում միակ բանը ինչ զգացել եր խեխչ ախջիկը դա տանջանքն եր. Իր կյանքը լիե ր անիմաստ ու աննպատակ անցաց որերով. Նա իրենից ոչինչ չեր ներկայացնում. Նա ընդհամենը դիմակաորվաց մի ցախրացու եր ով ոտնահարելով սեպական արջանապատվուտյունը ցիցախեցնում եր ուրիշներին ու դրա պատասխան ստանում գրոշներ ու ուրիշ ոչինչ. Նա հոգնել եր, հոգնել երիր ապրաց կյանքից հոգնել եր ամեն ինչից, նա հուսահատ եր ու ուջասպար. Բայց ինչու հենց այդ գիշեր նա զգաց դա՞ Ինչն եր պատչարը ինչու ոչ ուրիշ որ՞ Մի տե Սուրենը իր ներկայուտյամբ ստիպտեց տուլանալ նրան, կամ ուրիշ ինչ՞ Ինչ եր եխել՞ Դա պարզ չեր անգամ ախջկա համար. Բացվեց լուսաբացը. երեխաները արդնացան, Անդրանիկը (տան հայրը) նույնպես. Իսկ իրար այդքան տարի չտեսաց մայրն ու որդին անգամ չեին ել քնել. Ամեն ինչ հոյակապ եր. Սուրենը իրեն շատ տարորինակ եր զգում. հայրը տեսնելով այդ հուզիչ տեսարանը ոչինչ չհասկացավ. Իսկ հետո երբ Սուրենը ներքին մեց ուրախուտյամբ ցույց տվեց նկարները բոլորը ուրախացան. երեխաները նույնպես, հատկապես Արամը ով ինչոր կա պեր զգացել իր ու Սուրենի մեջ. Նրանք նախաչաշեցին. Սիլվան երեխանիերի ու Սուրենի հետ որոշեցին գնալ տոնավաչար. Մարդիկ շատ եին. Մի տեխ պոքրիկ խումբ եր հավաքվել, նրանք լուր կանգնաց սպասում եին. խումբը գնալով մեցանում եր. Սուրենը ու երեխաները նույնպես մի պահ կանգ արան տեսնելու համար տե ինչ պիտի կատարվի. Երեխաները ինչոր արտարոց բան եին ուզում տեսնել, հանկարց բոլորը սկսեցին ուջեխ ցապահարել կենտրոն եկավ ցախրացուն. Հազարաոր գնդակներով ջուտակով ու շունիկով նա գրավեց կենտրոնը. ՍՈւրենը ակամայից ջպտաց, նրան հետաքրքիր եր տեսնել տե ինչ ե անելու ախջիկը. Ցախրացուն սկսեց խախացնել գնդակը ու հրավիրել երեխաներին, Լիլիտը նույպես գնաց. Ախջիկը սկսեց գնդակը տալ երեխաներին, հետո պոքրիկ հրավարուտյուն արեց իսկ հետո արանց ջամանակ վատնելու հանեց ջուտակը ու սկսեց շատ տխուր մեխեդի նվագել. Ամենինչ եխավ այնքան արագ որ մարդիկ չհասկացան տե ինչպես միանգամից տխրեցին. հնչյունները շատ հուզիչ եին, բոլորի համար անտեխյակ այդ մեխեդին հուզել եր բոլրին. Ցախրացուն զգալով մարդկանց տխուր եմոցիան վարկյանական արագուտյամբ սկսեց ուրախ վալս նվագել. Տրամադրուտյունը պոխվեց, երեխաները ելի աշխուջացան, բոլորը սկսեցին ջպտալ. Ամեն ինչ արաջվանն եր. Մի քանի րոպե ուրախանալուց հետո եկան ոստիկանները. Ախջիկը նրանց տեսնելուն պես ջուտակը դրեց պատյանի մեջ ու շան հետ հերացավ. Ջոխովուրդը դջգոհ եր. >, >, մարդիկ ցրվեցին. Մնացին Սուրենն ու երեխաները. Սուրենի սրտում տարորինակ բան կատարվեց. Նա մոտեցավ կենտրոն ու վերցրեց գետնին ընկաց գնդակներից մեկը. Նա ակամայից ջպտաց. Երեխաները գնացին Սիլվայի մոտ. Մի քանի րոպե անց դիմակաորվաց ախջիկը հետ եկավ, այս անգամ արանց ցախրացույի շորերով. Սուրենը նրան տեսնելուն պես վեր տրավ ու ասաց. -Հրահսալի նվագ եր, ու հոյակապ հրավարուտյուն. -դա քեզ համար, ուրիշների համար սոորական արաոտն եր տոնավաչարում.-քմցիցախով ասաց ախջիկը.-Աշխատանք՞!- բարձր ցիցախեց ցախրացուն ուզենալով խեխդել մեց ցավը.- Տխա սա իմ կյանքն ե, ոչտե աշխատանքը... Ախջիկը գնաց, իսկ Սուրենը հասկացավ մի պարզ բան, նա արաջին անգամ սիրահարվել ե, և այնել արեխցվացային ցախրացուի… Երեխաները ստիպվաց եին մեկ շաբատ մնալ Սիլվայի տանը միջև ավտոբուսը կգար իրենց հետևից. Աննան ու Լիլիտը որոշել եին դուրս գալ զբոսնելու. Ամենինչ խախախ եր և Արամը վերջապես կարոխ եր մտացել Աննային գերելու մասին. Չանապարհին Աննային ու Լիլիտին մոտեցավ մի տխա.
17:11
Աննային դուր չեկավ դա և նա պորցեց ուշադրուտյուն չդարցնել նրա վրա, սակայն տխան բացահայտ հետևում եր նրանց. Մի քանի ջամ քայլելուց հետո Լիլիտը ետ շրջվեց ջխայն տոնով ասաց. -ով ես՞ Հերիք ե մեզ հետևես! -ես ուզում եմ ամուսնանալ նրա հետ!!-վչրական տոնով ասաց տխան. -իսկ ես չեմ Ուզում.-տխուր երանգ տալով ձայնին ասաց Աննան. -ինչ ես ուզում որ անեմ քեզ համար՞ Մեքենա արնեմ՞ Կամ տուն, կամ շուն… -ուխակի հերացիր ինձ ոչինչ պետք չե! Այդ պահին Աննայի աչքերը պայլեցին, սիրտը սկսեց արագ բաբախել, դեմքին ջպիտ հայտնվեց. Այդ տխայից մի պոքր հերու Արամն եր սպիտակ ձիով, այն ձիով որով Աննան ուզում եր տեսնել իր ասպետին. Աննան արհամարելով տխային մոտեցավ Արամին. -Որիորդ կարելի ե ձեզ հրավիրել ձիով զբոսանքի՞-խորհրդաոր ջպիտով հարցրեց Արամը. -իհարկե.-երջանկուտյունից շոխաց Աննան. Արամը ետ նաեց աչքով արեց պատի տակ կանգնաց Սուրենին ու Աննային տարավ զբոսանքի. Այդ գեխեցիկ գախապարը Սուրենինն եր, նա ինքը կուզեր մի այդպիսի նևեր մատուցել իր ցախրացույին, սակայն վախենում եր ստանալ բացասական պատասխան ու մի համով ապտակ. Նա որոշեց հյուր գնալ սիրաց ախջկան. Կամաց մտավ նկուխ ու ձայն լսելուն պես տաքնվեց.
17:11
-Էեհհ հիմար ցախրացու ինչ ե անցել մտքովտ տեա յդ սիրուն տխան քեզ կսիրի. Դու հիմար ես! Մի քեզ նայիր դու … -շատ գեխեցիկ ես.-հենց այդ պահին միջամտեց Սուրենը. -ինչ ես անում այստեխ՞ -հիանում եմ քո գեխեցկուտյամբ… -բայց ես.. -դու հրաշալի ես սիրելիս… Սուրենը մոտեցավ Ախջկան. - ես ձեզ սիրում եմ ցախրացու.-վստահ ու վչրական տոնով ասաց նա. -եսել քեզ ասաց ախջիկը.
Այդ գիշերը չեր մորանա նաեվ ցախրացուն. Սուրենին տեսնելուց հետո նրա մեջ ինչոր բան կատարվեց. Նա գնաց հաելու մոտ. Հանեց դիմակը. Մանրակրկիտ քննեց երեսը ու բրունցքով ուջեխ հարվացեց հաելուն. Նա ուջաշպար ու հուսահատ ընկավ անկոխնին. Նա չգիտեր ինչ աներ. Նրա ներսում ինչոր բան եր կատարվում. Երկար ջամանակ նման զգացում չապրաց ցախրացուն կարցես մեկ ակնտարտում վերացվեց պատանի ախջկա, ով չգիտեր տե ինչ բան ե տանջանքը.
լավ)) Իսկ Իրականում միակ բանը ինչ
17:11
զգացել եր խեխչ ախջիկը դա տանջանքն եր. Իր կյանքը լիե ր անիմաստ ու աննպատակ անցաց որերով. Նա իրենից ոչինչ չեր ներկայացնում. Նա ընդհամենը դիմակաորվաց մի ցախրացու եր ով ոտնահարելով սեպական արջանապատվուտյունը ցիցախեցնում եր ուրիշներին ու դրա պատասխան ստանում գրոշներ ու ուրիշ ոչինչ. Նա հոգնել եր, հոգնել երիր ապրաց կյանքից հոգնել եր ամեն ինչից, նա հուսահատ եր ու ուջասպար. Բայց ինչու հենց այդ գիշեր նա զգաց դա՞ Ինչն եր պատչարը ինչու ոչ ուրիշ որ՞ Մի տե Սուրենը իր ներկայուտյամբ ստիպտեց տուլանալ նրան, կամ ուրիշ ինչ՞ Ինչ եր եխել՞ Դա պարզ չեր անգամ ախջկա համար. Բացվեց լուսաբացը. երեխաները արդնացան, Անդրանիկը (տան հայրը) նույնպես. Իսկ իրար այդքան տարի չտեսաց մայրն ու որդին անգամ չեին ել քնել. Ամեն ինչ հոյակապ եր. Սուրենը իրեն շատ տարորինակ եր զգում. հայրը տեսնելով այդ հուզիչ տեսարանը ոչինչ չհասկացավ. Իսկ հետո երբ Սուրենը ներքին մեց ուրախուտյամբ ցույց տվեց նկարները բոլորը ուրախացան. երեխաները նույնպես, հատկապես Արամը ով ինչոր կա պեր զգացել իր ու Սուրենի մեջ. Նրանք նախաչաշեցին. Սիլվան երեխանիերի ու Սուրենի հետ որոշեցին գնալ տոնավաչար. Մարդիկ շատ եին. Մի տեխ պոքրիկ խումբ եր հավաքվել, նրանք լուր կանգնաց սպասում եին. խումբը գնալով մեցանում եր. Սուրենը ու երեխաները նույնպես մի պահ կանգ արան տեսնելու համար տե ինչ պիտի կատարվի. Երեխաները ինչոր արտարոց բան եին ուզում տեսնել, հանկարց բոլորը սկսեցին ուջեխ ցապահարել կենտրոն եկավ ցախրացուն. Հազարաոր գնդակներով ջուտակով ու շունիկով նա գրավեց կենտրոնը. ՍՈւրենը ակամայից ջպտաց, նրան հետաքրքիր եր տեսնել տե ինչ ե անելու ախջիկը. Ցախրացուն սկսեց խախացնել գնդակը ու հրավիրել երեխաներին, Լիլիտը նույպես գնաց. Ախջիկը սկսեց գնդակը տալ երեխաներին, հետո պոքրիկ հրավարուտյուն արեց իսկ հետո արանց ջամանակ վատնելու հանեց ջուտակը ու սկսեց շատ տխուր մեխեդի նվագել. Ամենինչ եխավ այնքան արագ որ մարդիկ չհասկացան տե ինչպես միանգամից տխրեցին. հնչյունները շատ հուզիչ եին, բոլորի համար անտեխյակ այդ մեխեդին հուզել եր բոլրին. Ցախրացուն զգալով մարդկանց տխուր եմոցիան վարկյանական արագուտյամբ սկսեց ուրախ վալս նվագել. Տրամադրուտյունը պոխվեց, երեխաները ելի աշխուջացան, բոլորը սկսեցին ջպտալ. Ամեն ինչ արաջվանն եր. Մի քանի րոպե ուրախանալուց հետո եկան ոստիկանները.
Ախջիկը նրանց տեսնելուն պես ջուտակը դրեց պատյանի մեջ ու շան հետ հերացավ. Ջոխովուրդը դջգոհ եր. >, >, մարդիկ ցրվեցին. Մնացին Սուրենն ու երեխաները. Սուրենի սրտում տարորինակ բան կատարվեց. Նա մոտեցավ կենտրոն ու վերցրեց գետնին ընկաց գնդակներից մեկը. Նա ակամայից ջպտաց. Երեխաները գնացին Սիլվայի մոտ. Մի քանի րոպե անց դիմակաորվաց ախջիկը հետ եկավ, այս անգամ արանց ցախրացույի շորերով. Սուրենը նրան տեսնելուն պես վեր տրավ ու ասաց. -Հրահսալի նվագ եր, ու հոյակապ հրավարուտյուն. -դա քեզ համար, ուրիշների համար սոորական արաոտն եր տոնավաչարում.-քմցիցախով ասաց ախջիկը.-Աշխատանք՞!- բարձր ցիցախեց ցախրացուն ուզենալով խեխդել մեց ցավը.- Տխա սա իմ կյանքն ե, ոչտե աշխատանքը... Ախջիկը գնաց, իսկ Սուրենը հասկացավ մի պարզ բան, նա արաջին անգամ սիրահարվել ե, և այնել արեխցվացային ցախրացուի… Երեխաները ստիպվաց եին մեկ շաբատ մնալ Սիլվայի տանը միջև ավտոբուսը կգար իրենց հետևից. Աննան ու Լիլիտը որոշել եին դուրս գալ զբոսնելու. Ամենինչ խախախ եր և Արամը վերջապես կարոխ եր մտացել Աննային գերելու մասին. Չանապարհին Աննային ու Լիլիտին մոտեցավ մի տխա. Աննային դուր չեկավ դա և նա պորցեց ուշադրուտյուն չդարցնել նրա վրա, սակայն տխան բացահայտ հետևում եր նրանց. Մի քանի ջամ քայլելուց հետո Լիլիտը ետ շրջվեց ջխայն տոնով ասաց. -ով ես՞ Հերիք ե մեզ հետևես! -ես ուզում եմ ամուսնանալ նրա հետ!!-վչրական տոնով ասաց տխան. -իսկ ես չեմ Ուզում.-տխուր երանգ տալով ձայնին ասաց Աննան. -ինչ ես ուզում որ անեմ քեզ համար՞ Մեքենա արնեմ՞ Կամ տուն, կամ շուն… -ուխակի հերացիր ինձ ոչինչ պետք չե! Այդ պահին Աննայի աչքերը պայլեցին, սիրտը սկսեց արագ բաբախել, դեմքին ջպիտ հայտնվեց. Այդ տխայից մի պոքր հերու Արամն եր սպիտակ ձիով, այն ձիով որով Աննան ուզում եր տեսնել իր ասպետին. Աննան արհամարելով տխային մոտեցավ Արամին. -Որիորդ կարելի ե ձեզ հրավիրել ձիով զբոսանքի՞-խորհրդաոր ջպիտով հարցրեց Արամը. -իհարկե.-երջանկուտյունից շոխաց Աննան. Արամը ետ նաեց աչքով արեց պատի տակ կանգնաց Սուրենին ու Աննային տարավ զբոսանքի. Այդ գեխեցիկ գախապարը Սուրենինն եր, նա ինքը կուզեր մի այդպիսի նևեր մատուցել իր ցախրացույին, սակայն վախենում եր ստանալ բացասական պատասխան ու մի համով ապտակ. Նա որոշեց հյուր գնալ սիրաց ախջկան. Կամաց մտավ նկուխ ու ձայն լսելուն պես տաքնվեց.
-Էեհհ հիմար ցախրացու ինչ ե անցել մտքովտ տեա յդ սիրուն տխան քեզ կսիրի. Դու հիմար ես! Մի քեզ նայիր դու … -շատ գեխեցիկ ես.-հենց այդ պահին միջամտեց Սուրենը. -ինչ ես անում այստեխ՞ -հիանում եմ քո գեխեցկուտյամբ… -բայց ես.. -դու հրաշալի ես սիրելիս… Սուրենը մոտեցավ Ախջկան. - ես ձեզ սիրում եմ ցախրացու.-վստահ ու վչրական տոնով ասաց նա. -եսել քեզ ասաց ախջիկը. Սուրենը իհարկե ստացավ համեխ ապտակը ախջկա կոխմից. -Ինչի համար.-վհատվաց ասաց Սուրենը. -Սա նրա համար որ ինձ գախտնալսում եիր, իսկ այս համբյուրը նրա համար որ ինձ սիրում ես.Այդ համբյուրը երկուսի կյանքում ել արաջինն եր… երկուսնել կարմրեցին ու իրենց անսահման երջանիկ զգացին…-…. Իմ անունը …- ուրախ ու վչրական տոնով ասաց ցախրացուն, չդիմանալով սիրաց տխայի գրկի ջերմուտյանը.-Շատ գեխեցիկ անուն ունես …. .- ջպիտով ասաց Սուրենը. Մեկ շաբատ անց ավտոբուսը եկավ, նրանք գնացին մրցույտին, ու Լիլիտը ընկերների ոգնուտյամբ ստացավ իր երազաց մրցանակը, ինչպես նաեվ շահեց Հարուտի անկեխց սերը, ու նույնը տվեց նրան. Աննան Արամին սիրահարվեց հենց այն պահին երբ տեսամ սպիտակ ձիով. Սուրենը մնաց գյուխում իր ընտանիքի ու սիրաց ախջկա հետ. Տոնավաչարում ել ոչ ոք չտեսավ ցախրացույին… Ցախրացուն արդեն … և ուներ իր սերը, ու զբոսնում եր արանց դիմակի. Երեխաները վերադարձան Երևան, ոչ Աննան ոչ Արամը ոչ Լիլիտը ոչել Հարուտը չմորացան այդ որերը... Լավ ձև հիշեցին տե վատ գիտեր լոկ ջամանակը.... Այսպիսինն եր նրանց մանկուտյան մաենալուսաոր կետը...!!
Հեղինակ Բլացկ Պլաեր
----------------------- |
